لباس هایی بنام حجاب ولی نمایش عریانی

بعد از ساپورت حالا نوبت پوشش جدیدی است که زنان از آن استفاده کنند؛ پوششی که یک زن را نیمه عریان می کند!

 

با آغاز روزهای گرم سال باز هم مانند سالهای گذشته ماجرای بدحجابی به یکی از مهم ترین موضوعات روز و همچنین اخبار رسانه ها تبدیل شده در حالی که مانتوهای بدون دکمه و نازک و ساپورت، یکی از مصادیق بارز بدحجابی در خیابان ها و معابر عمومی است.

 

مد های خطرناک

10 شیوه رایجی که سلامت را در تنگنا قرار می دهد

 پیروی از مد روز برای برخی افراد بویژه جوانان بسیار هیجان‌انگیز، تحول‌آفرین و از همه مهم‌تر سرگرم کننده است. با این حال برخی از جنبه‌های مد که در طول زمان ایجاد می‌شوند، به سلامت جسمی صدمه وارد کرده و به طور کلی رفاه و آسایش بدن را به خطر می‌اندازد.
کفش‌های پاشنه بلند یکی از بدترین چیزهایی که برای بدن مضر است، پوشیدن کفش پاشنه بلند است. به گفته متخصصان پزشکی- ورزشی، راه رفتن با کفش پاشنه بلند مانند راه رفتن روی توپ است که فرد مجبور می‌شود نیم تنه خود را دائم به جلو و عقب خم کند.  این مسأله باعث ایجاد فشار روی ستون فقرات شده و در طول زمان به مهره‌های کمر آسیب می‌رساند. در نظر داشته باشید آسیب بدن در طول زمان اتفاق می‌افتد. به‌طوری که فرد پس از هفته‌ها، ماه‌ها و گاهی سال‌ها حرکت، بدنش با مشکل مواجه شده و اغلب ناراحتی عضلانی و استخوان درد را با علائم گرفتگی و اسپاسم در انگشتان پا و کشاله ران و درد در پشت و لگن احساس می‌کند. در حالی که دلایل زیادی درباره پوشیدن کفش پاشنه بلند از جمله افزایش اعتماد به نفس زنان عنوان می‌شود، ولی این کفش‌ها خطرهای جدی به همراه دارند و باعث امراض و دردهای باورنکردنی می‌شوند. به گفته دکتر «کریستینا لاسی» کارشناس مسائل بهداشتی، کفش‌های پاشنه بلند باعث ایجاد ورم پا، زانو و کمر درد می‌شود؛ به همین خاطر باید در انتخاب کفش دقت بیشتری به خرج داد زیرا قرار دادن پا در کفش‌های نامناسب، به عصب پا آسیب وارد می‌کند.
 

واژه مقنعه و مترادف های آن

خِمار مقنعه «مقنعه» در اصل، واژه ای عربی از ریشه قَنَع است که به زبان فارسی منتقل گردیده است. زنان عرب از زمان های پیش از اسلام از این پوشش استفاده می کردند.1 دهخدا در فرهنگ لغت،2 واژه مقنعه را مترادف چارقد می داند که: «پارچه مربع شکلی است مخصوص زنان که آن را دولا کرده، به شکل مثلث در آورند و سپس آن را در وسط، طوری بر روی سر اندازند که طرف زاویه قائمه در پشت سر و دو زاویه حادّه در طرفین واقع شود. سپس آن را در زیر گلو محکم کنند».3
مِقْنَعَة یا مِقْنَعْ، پارچه ای است که زنان سر خود را بدان بپوشانند.4 فرهنگ لغت دهخدا برگرفته از اقرب الموارد در توضیح این واژه آورده است: «آنچه زنان سر خود را بدان بپوشانند».5
بر این اساس، واژه مقنعه، جامه ای است که زنان، مو و سر خود را با آن می پوشانند. برخی از مترادف های این واژه در زبان فارسی عبارت است از: دامنی، دامنک، (دامک)، روپاک، معجر، نصیف، روسری، باشمه، ربوسه، ربوشه، سرآویزه، گواشمه، ورپوشه، لچک و سرپوش.6
این پوشش، از لباس های سنّتی زنان ایرانی بوده که انواع مختلفی از آن در منابع مربوط7 دیده می شود. امروزه نیز زنان ایرانی از این نوع سرپوش استفاده می کنند، ولی آن را مقنعه نمی نامند، بلکه مقنعه فعلی زنان ایران، جامه ای است مخروطی شکل، شبیه به چارقدی که قسمت جلوی آن، جایی که گردن و سینه را می پوشاند، به هم دوخته باشد. این پوشش تمام سر، موها، زیر گلو، گردن، سینه و شانه ها را به غیر از گردی صورت می پوشاند. البتّه زنان پرهیزکاری که به حجاب خود مواظبت بیشتری دارند، به مقنعه خویش در دو طرف صورت، بند یا قطعه ای کش وصل می کنند تا این سرپوش به سر محکم گردد و افزون بر آن، در پایین شکافی که جلوی مقنعه برای گردی صورت است، قطعه پارچه ای مثلث شکل می دوزند تا قسمت های زیر زنخدان و چانه شان به طور کامل پوشیده گردد.
سرپوش در لغت عرب نیز مترادف هایی دارد که به چند مورد از آن اشاره می کنیم.

 

چادر و مصادیق آن

چادر

در لغت نامه دهخدا ذیل کلمه «چادر» چنین آمده است: «پارچه ای که زنان برای پوشاندن چهره و دست ها و سایر اعضا و البسه بر روی همه لباس ها می پوشند».1 در فرهنگ فارسی معین هم برای این واژه سه معنا ذکر کرده اند: «بالا پوشی که زنان روی سر اندازند و همه اندام آنان را بپوشاند؛ خیمه، پرده بزرگ و سایبان».2
از این سه معنا، تنها معنای اول مورد نظر ماست. البته چادر فعلی که زنان ایران می پوشند، جز اندکی از چهره را نمی پوشاند و پوششی گسترده است که از بالا روی لباس های دیگر پوشیده شده و سر تا قدم ها را می پوشاند. در بعضی موارد، در دو طرف پیشانی دو بند یا قطعه ای کش به چادر وصل می کنند تا بر روی پیشانی محکم گردد و دو طرف آن را که در قسمت جلوی بدن به هم می رسد، با دست به هم می گیرند تا باز نشده و لباس های زیرین نمایان نگردد. بسیاری از زنان با حجاب نیز لبه های چادر را در دو طرف صورت جمع کرده، آن را روی چانه با یک دست می گیرند و از رها شدن آن به صورت آزاد که بیشتر، موجب کنار رفتن چادر از روی لباس های زیرین و گاه نمایان شدن قسمت هایی از گریبان و اطراف آن می گردد، جلوگیری می کنند. به طور معمول، رنگ این پوشش در بیرون از منزل مشکی است و در داخل منزل، به ویژه نوعی چادر که وقت نماز پوشیده می شود و «چادر نماز» نام دارد، به رنگ های روشن و بیشتر سفید است. البته، به دلیل قرینه های تاریخی زیر، پوشش چادر در ایران، تنها به زمان حاضر اختصاص ندارد و قدمتی دیرینه داشته و حتّی به دوران پیش از اسلام باز می گردد. 

بایدخوش پوش باشیم

پوشش و لباس از جمله مواردی  است که می توان در باب آداب و قوانین آن روایاتی را یافت که در نهایت حکایت از ظرافت و دقت نظر دین مبین اسلام دارد که در آن، مسائل به ظاهر کوچک و ناچیز نیز از قلم نیفتاده و مورد توجه و دقت است. لباس پوشیدن نیز برای خود آداب و قوانینی دارد که اطلاع از آنها خالی از فایده نیست به همین منظور به اختصار به بخشی از آن اشاره می‌کنیم.

لباس زمان خود را بپوش

حماد بن عثمان به محضر امام صادق علیه السلام شرفیاب شد. مردی را دید که به زبان انتقاد به حضرت عرض کرد: خداوند به خیر و صلاحت رهبری فرماید. شما می‌گفتید که علی بن ابیطالب لباس خشن می‌پوشید، پیراهن چهار درهمی و همانند آن بر می‌کرد و هم اکنون می‌بینیم که خود شما لباس تازه‌ای غیر از آنچه جدتان می‌پوشید به بر دارید. حضرت در جواب فرمود: علی علیه السلام آن لباس را زمانی می‌پوشید که در نظر مردم قبح و زنندگی نداشت و اگر امروز آن لباس را در بر می‌کرد نامأنوس و غیر عادی بود و به آن شهرت می‌یافت. بهترین لباس در هر زمان لباس اهل آن زمان است.

سفیان ثورى گوید: به حضرت صادق (علیه السلام) گفتم: شما روایت می کنید که على (علیه السلام ) لباس خشن مى‏پوشید، و شما لباس قوهى و مروى (دو پارچه قیمتى منسوب به قهستان و مرو) مى‏پوشید؟! حضرت فرمود: واى بر تو، امام على(علیه السلام) در زمان تنگدستى مردم زندگى مى‏کرد، ولى چون روزگار فراخى رسید، نیکان زمانه به آن شایسته‏ترند. حضرت رضا(علیه السلام) فرمود: یوسف (علیه السلام) لباس دیبا مى‏پوشید، و شلوار زربفت به تن میکرد، و بر تخت مى‏نشست، و این کار در صورتى که پول آن مورد نیاز در مورد یکى از ضروریات زندگى باشد، مذموم است. محمد بن عیسى از امام نقل میکند که: شیعیان ضعیف الایمان دوست دارند که من بر پلاس بنشینم، و لباس خشن بپوشم، ولى زمانه اقتضا ندارد. (مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى / ج‏1/  185-183 ) 

ویژگی لباس مناسب

امام صادق علیه السلام مى‏فرماید که: بهترین لباس ظاهرى از براى مۆمن، لباسى است که «خفیف المئونة» باشد و به آسانى تحصیلش میسّر باشد و قیمتش سبکتر باشد، چرا که هر چند لباس به حسب قیمت، سبکتر باشد. تضییع اوقات از براى خریداریش ، بیشتر است. تضییع اوقات، موجب غفلت است از جناب احدیّت.و دیگر آنکه چون فراخور نعمت، شکر منعم لازم است. پس هر چند لباس قیمتی‌تر باشد، شکر به ازاى او بیشتر لازم خواهد شد، به خلاف عکس. از این جهت فرمود که: بهترین لباس لباسى است که، بنده را از خدا غافل نکند و به ذکر و شکر نزدیک کند. و بهترین لباس، لباسى است که به عجب و ریا نکشاند ، و مقصود از او زینت و تفاخر نباشد. چرا که کمال انسان و زینت او، در حسن باطنى است و زینت روحانى، نه جسمانى. و نیز مى‏باید لباسى نباشد که منجرّ به کبر و عجب شود. چه، عجب و ریا و کبر، مهلکات دین هستند و مخرّب آخرت. پس به حکم‏«خیر الامور اوسطها»به لباسى که نه در نهایت نعومت باشد و نه در غایت خشونت، اکتفا باید نمود. و به حکم:«خیر اللباس البیض»، اگر سفید باشد بهتر.

پیغمبر (صلی الله علیه) فرمود: هر کس در دنیا لباس شهرت بپوشد خداوند در قیامت بر او لباس ذلت خواهد پوشانید. از حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام): چیزى در نزد خدا مبغوضتر از لباس شهرت نیست و حضرت دستور مى‏داد لباس نو مى‏آوردند و در آب مى‏شست و مى‏پوشید

 

شرایط پوشش و لباس مناسب

از مسائلی که ذهن مدیران و دست اندر کاران و متولّیان محترم تعلیم و تربیت را به خود مشغول داشته است و یک دغدغه ی بجا و مبارکی هم هست ؛ مسئله ی پوشش و لباس فردی و جمعی است . در اصلاح و احیاء و تحقق ارزش های والای دین و انسانیّت ، نظام تعلیم و تربیت رسمی و غیر رسمی ، لباس نقش مهمی بر عهده ی دارد . و از نشانه های مهمّ تحقق تعلیم و تربیت اسلامی بوده و از موفقّیّت های دستگاه های تعلیم و تربیتی تلقی می گردد و در هدایت و ارشاد جامعه به سوی کمال حقیقی امری اجتناب ناپذیر است و شاخصه ی کمال یافتگی انسان و جامعه است . بدین سبب نظام تعلیم و تربیت برای حصول اهداف عالیه ی تربیتی در امر لباس و پوشش نیز باید بسان سایر خط و خطوط عرصه های اجتماعی ایفای نقش نماید و به جامعه خط و خطوط جامع و استوار بر اساس دین و انسانیّت را ارائه نماید و با احیای گرایشات فطری او آزادی الهی انسان را به دست خود انسان محقق سازد که اساس کار نظام تعلیم و تربیت الهی است .

« فَذَکِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَکِّرٌ » ( الغاشیة /21 ) پس تذکّر ده که تو تنها تذکّردهنده ‏اى . با توجه به اینکه نظام تعلیم وتربیت مبتنی بر دین و انسانیّت بر محور وحی و دستورات وحیانی قرار دارد ، ضرورت دارد در امر پوشش نیز بر این محور تاکید داشت و به تحقق آن کوشید . از آنجاییکه توفیق حضور در عرصه ی تعلیم و تربیت را یافته ایم به شکرانه یاین منّت بی منتهای الهی پیشنهاد خویش را در مورد نحوه ی لباس و پوشش لباس تمام شاغلین در نظام تعلیم و تربیت اعم از متولیان محترم ،مربّیان ، متربّیان و هرکسی که با هرعنوان با این دستگاه مرتبط بوده و در این دستگاه عظیم و پر میمنت مسئولیتی بر عهده دارند اگرچه هیچکس مستثنی نمی باشد و امری است که شامل تمام جوامع و آحاد بشری که به عنوان انسان و شخصیت انسانی نفس می کشند ؛ راتقدیم نماییم .

پوشش و لباس و وضع ظاهری از ارتباطات مهمّ غیر کلامی است . در عین بی زبانی در ارائه ی پیامها و انتقال آنها در برخی مواقع نقش برجسته تر از سایر انواع ارتباطات ایفاء می نماید که سایر ارتباطات از انجام آن عاجزند . لباس و ظاهر گستره ای از پیام ها است که نوع نگرش و اعتقاد ، علایق ، تعلق فردی و گروهی ، حالات روانی و جسمانی و نیازها و اعلان موضع گیری ها از جمله ی آنها است . برجسته ترین نماد شخصیتی یک موجود لباس و ظاهر اوست و پیش آمدترین عامل در امر ارتباطات اجتماعی و عرصه ی سلامت روحی و روانیِ فردی و اجتماعی بشمار می رود . وضعیت ظاهر نقش های مهمّی را بر عهده دارد و نقش تبلیغی آن در رأس تمام نقش های آن قرار دارد و برجسته ترین آنها بشمار می رود که چالش های فکری و برخی تحولات اجتماعی را بهمراه دارد چرا که لباس و ظاهر انسان عرصه ی تائید و ردّ می باشد . عرصه ی اقتصاد ، بهداشت و استقلال از تأثیرات آن در امان نمی ماند و بجرأت می توان در عرصه ی کشور شناسی ظاهری به آن اشاره کرد و مرزها را نشانه گذاری کرد . لباس و پوشش اگرهمطراز با سایر ممیزات و شاخصه های کشوری مثل زبان و پول و... نباشد ، دست کمی هم از آنها نخواهد داشت .