سلام به همه دوستان
ایام عیده و اردوهای راهیان نور مثل همیشه پرشور برپا میشه. خیلی جالبه دخترها و پسرهایی که میرن به زیارت شهدا تا چند وقت انگار حال و هوای شهدایی پیدا میکنن و توی رفتارشون، لباسشون و حرفهاشون میشه اثری از شهدا پیدا کرد. خب طبیعی هم هست، نَفَس شهدا بهشون خورده. قدم گذاشتن جایی که شهدا خونشون ریخته شده...
فقط میخوام یه یادآوری کنم؛
تا حالا فکر کردیم آیه قرآن که میگه شهدا زنده اند یعنی چی؟ اینکه ما باور داریم شهدا، شاهدند و نگاهشون به عمل ماست یعنی چی؟
پ.ن
نَفَسِ شهدا روی ما و خیلی از دختر پسرها اثر گذاشت، اما نگاهشون چی؟ اثر گذاشته؟!
خدایا ما رو شرمنده شهدا نکن.
این ماجرا دو تا لبه داره، یکی برای مقابله با دین و یکی برای یاری دین. لبه اول ماجرا نگاهی گذرا به بازیگرهای خانمه. بازیگرهایی که به بهانه گریم، از کلاه گیس استفاده میکنن.
فقط برای اینکه یه مقدار از موهاشون رو بتونن توی صورتشون بریزن. اول با کلاه گیس شروع کردند و بعد از یه مدت که دیگه برای مردم و مسئولین عادی شد، دیگه فرقی نمیکرد که موی خودشون باشه یا کلاه گیس!
لبه دوم ماجرا خانم های هستند که برای حفظ حجابشون از کلاه گیس استفاده میکنن. خانم هایی که به واسطه ی کلاه گیس کاری نمیکنن که حکم خدا برای مردم بی اهمیت بشه.
پ.ن.
یه حدیث در مورد کسایی که سعی میکنن با کوچک نشون دادن گناه، قبح گناه ریخته بشه، مثل بعضی از همین بازیگرهای خانم؛
امام علی (ع) فرمودند: بزرگترین گناه آن است که صاحبش آن را کوچک بشمارد.
نهج البلاغه حکت
..........................چادر ملی اندامی رسید........................