خداوند در قرآن کریم از نعمت های گوناگون و فراوان خود که به بندگانش عطا کرده بارها یاد کرده است. از جمله این نعمت ها لباس و پوشش است که بیشتر در داستان خلقت حضرت آدم(ع) و همسرش حوا و سکونت آن ها در بهشت آمده است. از جمله این آیات، آیاتی از سوره مبارکه اعراف است که در آن پس از بیان ماجرای ورود و خروج حضرت آدم و حوا از بهشت، خداوند در ادامه خطاب به فرزندان آدم، نعمت پوشش و لباس و زینت را به آنان متذکر می شود و هشدار می دهد که مبادا شیطان شما را بفریبد و لباس تقوا را از تن شما درآورد همان طور که لباس حضرت آدم و حوا را از تنشان بیرون کرد. قرآن در آیه ۲۶ و ۲۷ سوره اعراف چنین می فرماید: «یا بَنیِ آدَمَ قَد اَنزَلنا عَلَیکُم لِباساً یواری سَوءاتِکُم وَ رِیشاً وَ لِباسُ التَّقوی ذلِکَ خَیرٌ ذلِکَ مِن آیاتِ اللهِ لَعَلَّهُم یَذَّکَّرونَ* یا بَنی آدَمَ لایَفتِنَنَّکُمُ الشَّیطانُ کَما اَخرَجَ اَبَوَیکُم مِنَ الجَنَّةِ یَنزِعُ عَنهُما لِباسَهُما لِیُرِیَهُما سَوءاتِهِما اِنَّهُ یَریکُم هُوَ وَ قَبیلُهُ من حَیثُ لاتَرَونَهُم اِنّا جَعَلنا الشَّیاطینَ اَولِیاءَ لِلَّذینَ لایُؤمِنونَ؛ ای فرزندان آدم لباسی برای شما فرو فرستادیم که اندام شما را می پوشاند و مایه زینت شماست و لباس پرهیزگاری بهتر است. این ها (همه) از آیات خداست شاید متذکر (نعمت های او) شوند.* ای فرزندان آدم! شیطان شما را نفریبد آن چنان که پدر و مادر شما را از بهشت بیرون کرد و لباسشان را از تنشان بیرون کرد تا عورتشان را به آن ها نشان دهد، چه این که شیطان و همکارانش شما را می بینند و شما آن ها را نمی بینید (اما بدانید) ما شیاطین را اولیای کسانی قرار دادیم که ایمان نمی آورند.» «سوآت» به معنای شرمگاه است و «ریش» هم در اصل به معنای پرهای پرندگان. بر این اساس المیزان می نویسد: جمله «یواری سواتکم» که وصف برای «لباس» است، اشاره دارد به لباس و پوشش واجبی که کسی از آن بی نیاز نیست و آن پوشش اندامی است که برهنه بودنش زشت و مایه رسوایی آدمی است به خلاف «ریش» که به معنای پوشش زائد بر مقدار نیاز و لباسی است که باعث زیبایی و زینت افراد است. بنابراین در آیه شریفه خداوند بر آدم ها منت می گذارد که آنان را به پوشیدن لباس و آرایش خود هدایت کرده است و به تعبیر برخی از مفسران بر مباح بودن لباس تجمل و زینت دلالت دارد.
در میان مفسران این بحث مطرح شده است که مقصود از «نزول لباس» (انزلنا علیکم لباسا» چیست؟ علامه طباطبایی(ره) «نزول لباس» را به آفریدن لباس معنا می کند و می افزاید: واضح است که خداوند لباس ساخته شده را نیافریده بلکه مواد اصلی آن مانند پنبه و پشم را آفریده است. در عین حال خدا «لباس» را با این که دست ساز بشر است، مخلوق خود شمرده است به این دلیل که جمیع اسباب و قدرت آن ها همه به خداوند منتهی می شود و خدا به همه آن ها و آثارشان احاطه دارد.
قرآن کریم پس از آن که از لباس ظاهری سخن می گوید، در ادامه به لباس معنوی اشاره می کند و می فرماید: «لباس پرهیزگاری و تقوا از آن هم بهتر است.» تشبیه تقوا به لباس برای آن است که همان طور که لباس بدن را از سرما و گرما و عیوب و زشتی های جسمانی می پوشاند و زینتی برای انسان است، روح تقوا و پرهیزگاری نیز علاوه بر پوشاندن معایب باطنی و گناهان و نگه داری انسان از خطرات فردی و اجتماعی، زینت بسیار بزرگی نیز به شمار می رود و بر عیار شخصیت فرد می افزاید. خداوند در آیه دوم با توجه به ذهنیتی که در بحث لباس و پوشش برای حضرت آدم و حوا پیش آمد، فرزندان آدم را از گرفتار شدن در دام وسوسه شیطان ها بر حذر می دارد و به انسان ها هشدار می‌دهد که با توجه به این سابقه فتنه گری شیطان، مراقب باشند که لباس تقوا را شیطان از تن آن ها بیرون نکند.
علامه طباطبایی به نکته جالبی در ذیل این آیه اشاره می کند و کندن لباس از تن حضرت آدم و حوا را تمثیل می داند و می گوید: معلوم می شود کاری که ابلیس در بهشت با آدم و حوا کرده، تمثیلی است که کندن لباس تقوا را از تن همه آدمیان به سبب فریفتن ایشان نشان می دهد و هر انسانی تا فریب شیطان را نخورده در بهشت سعادت است و همین که فریفته او شد خداوند او را از آن بیرون می کند.