شب
نیمه شعبان بود، رفتم بگویم خانم حجابتو درست کن دیدم برگشت و گفت: آقا
بفرما شیرینی و دعا کن امام زمان هم زودتر ظهور کند تا چشممان به جمال
نازنینش بیفتد. با خودم گفتم ای کاش بجای پخش شیرینی در این شب عزیز با
خودمان عهد می کردیم بیاییم شیرینی امشب را به خود آقا بدهیم و دیگه بی
حجاب از خونه بیرون نیاییم.
چقدر زیبا بود
اگر در این شب با راه دادن قرآن و کلام اهلبیت به وجودمان، زینت بخش مجلس
میلاد امام زمان بودیم و به جای پخش هر شربت و شیرینی، این کلام امام صادق
علیه السلام را پیاده می کردیم که فرمود: کونوا لنا زینا و لا تکون لنا شینا.(مایه زینت ما باشید نه مایه ابروریزی ما) (1)
نمی
دونم چرا ما پیام های اهلبیت رو بعضی مواقع کمی دیر دریافت می کنیم، امام
حسین علیه السلام در روز عاشورا شهید می شود برای هدفی ولی ما هدف مان در
روز عاشورا چیز دیگریست، نمی دانم آیا ما همانی هستیم که اهل بیت می خواهند
یا همانی هستیم که خودمان می خواهیم؟
آیا تقوا و حیا و حجاب ما آن گونه است که ناممان در زمره یاوران حضرتش ثبت گردد؟آیا آن گونه هستیم که در هنگام مرگ محمد و آلش صلوات الله علیهم اجمعین به بالین ما آیند؟
آیا آن گونه پاک هستیم که اگر امام زمان خواست در شهری چند لحظه ای ساکن شود منزل ما را برای سکونت انتخاب کند؟
آیا پوشش ما اسلامی است؟
============================(1)مشکاة الأنوار، ص 67»