فرزندان با حجاب و عفاف؛ گام سوم: به فرزندانتان در مورد رعایت حجاب چیزی نگویید!(شخصیت)

از معضلاتی که در جامعه ی امروز زیاد داده می شود، همراهی مادران محجبه با دخترانی بی حجاب است. مادری که برای راضی کردن دخترش نسبت به انتخاب مدل لباسش دچار معضل شده است. به همین دلیل از دغدغه های مهم پدر و مادران این است که: چگونه می توانیم فرزندان با عفافی داشته باشیم؟
جواب این سوال را می توان در چندین پست ذکر کرد. و در هر پست به چندین راه کار تربیتی پرداخته می شود.

گام نخست: پدر و مادرها لطفا رعایت کنند! (توضیح گام را در اینجا بخوانید)

گام دوم: اعتقاد قلبی و التزام عملی والدین به دستورات دینی و ارائه الگویی عملی. (توضیح گام را در اینجا بخوانید)

گام سوم: لطفا به فرزندانتان در مورد حجاب چیزی نگویید! (توضیح گام را در اینجا بخوانید)

همانگونه که قبلا مفصلا ذکر کردیم، در دوره ای که ما در آن زندگی می کنیم، والدین نباید به دنبال یاد گیری مطالب دینی به فرزندان خود باشند. بلکه باید سه صفت  در فرزند ایجاد کنند، که این صفت ها موجب واکسینه شدن فرزند در مقابل تبلیغات منفی می گردد. و در نتیجه خود فرزند به دنبال یادگیری دین می باشد.
صفت اول: به فرزند خود شخصیت بدهیم.
شخصیت یعنی هویت مستقل داشتن. یعنی به گونه ای او را تربیت بکنیم، که هر آنچه به او گفته می شود، به دنبال علتی برای درستی آن بگردد. مثلا اگر دوست او بی حیا می باشد، و به فرزند ما هم پیشنهاد بی عفتی می دهد، ناخود آگاه از خود خواهد پرسید: چرا بی عفت باشم؟ چرا با عفت نباشم؟ و خود نوجوان به دنبال چرایی حجاب می رود. در اینجا به علت اینکه فرزند تشنه شده است، و با تلاش خود به دنبال رفع عطش است، نه تنها به هنگام سیرابی لذت می برد، بلکه ارزش تلاش خود را می داند.

لطفا شخصیت فرزند را از بین نبریم
اگر پدری به فرزند خود گفت: فلان عمل را بکن، و فرزند پرسید: چرا؟ نباید گفته بشود: کاری که من به تو گفتم انجام بده. چرا که این باعث می شود بچه (حرف شنو) بشود (یعنی دقیقا کاری که پدر میخواهد را انجام می دهد) ولی این یک آسیب دارد و آن این است که: همانگونه که فرزند از خود شخصیتی ندارد و به حرف والدین گوش می دهد، همانگونه هم به حرف دوستان تأثیر گذار خود گوش میدهد. چرا که در خانه یاد نگرفته است، در مقابل حرف دیگران، علت آن را بداند. بلکه یک اجراء کننده ی خوب می باشد! چرا که یک (حرف شنو) خوب تربیت کرده ایم.
در این روحیه فرزند در مقابل عقائد دیگران - من جمله پدر، مادر، معلم، جامعه و دوستان - حالت تدافعی دارد. و این شخصیت در فرزند چهار نمود دارد:
1- در برابر هجوم هایی که می شود، کودک مسلط است و رام نیست: همانند آب نیست که در هر قالبی ریخته بشود همانند همان قالب صورت بگیرد. بلکه برای خود شخصیتی دارد که در محیط دوستان، مدرسه، جامعه و حتی خانه از همان شخصیت تبعیت می کند.
2- نمی گذارد دیگران برای او تصمیم بگیرند: با شخصیتی فرزند پیدا کرده است هیچ گاه تلویزیون یا رسانه نمی تواند برای فرزند تصمیم بگیرد. بلکه فقط آنها می توانند در ذهن فرزند یک سوال ایجاد بکنند. نوجوان با شخصیت، هیچ گاه جواب سوال خود را از رسانه نمی گیرد، بلکه از والدین، جامعه و یا ... خواهد گرفت.
3- در مقابل هر حرفی که دیگران به او می زنند، یک (چرا) دارد.
4- فرزند به جای توقع داشتن از دیگران به دردهای خود نگاه می کند: نوجوان شخصیت دار، هیچ گاه از دیگران انتقاد نمی کند، بلکه از خود انتقاد میکند و از خود توقع دارد. به جای سوال چه کرده اند؟، می پرسد: چه کرده ام؟ به جای توقع از دیگران و در صدد انتقام بر آمدن از آنان، همت پیدا می کند و به دنبال تصحیح امر می باشد.